• De Kampioen: WWS (1999) Een kampioenschap, niemand bij WWS 1 die er in 1998 serieus aan denkt. Al zes jaar lang wordt er aangemodderd in de laagste klasse. Dat er in het seizoen 1997/1998 voor het eerst sinds elf jaar meer wordt gewonnen dan verloren wordt gezien als een aardig succesje. Na alle magere jaren heeft men in de dorpen Wirdum, Wytgaard en Swichum geleerd om het kleine te waarderen.

    En toch, voor aanvang van het seizoen 1998/1999 ziet het er allemaal niet eens zo beroerd uit voor het vlaggenschip van WWS. Talentvolle jeugdspelers beginnen door te breken op “Zand Siro”, het oude, vaak barslechte, knusse veld aan de Jacob Algerasingel. In de bestaande selectie is het ook zeker niet allemaal kommer en kwel. John Efdé bijvoorbeeld kan nog best een paar jaar mee. Efdé is al sinds mensenheugenis een van de sterkhouders. Hij maakte de glorieuze jaren ’80 nog mee, toen er in korte tijd twee titels werden behaald en WWS drie jaar lang in de vierde klasse speelde. Efdé had best een treetje hoger kunnen spelen, maar gezelligheid is voor hem een groot goed en dat is er bij WWS volop.

    Ook van buiten komt er versterking, hoewel Edward Jorna onmogelijk als vreemdeling kan worden betiteld. Jorna is een kind van WWS en maakte vanaf 1985 al deel uit van de eerste selectie. Vanwege zijn baan bij het Friesch Dagblad koos hij in 1990 voor zondagclub MKV’29. In Leeuwarden en later in Irnsum speelde Jorna in de derde en de vierde klasse. Die ervaring is in de selectie van trainer Johny Bergsma van harte welkom. De grootste klapper op de transfermarkt maakt WWS als oud-prof Gerard de Haan in Wirdum komt wonen en zich inschrijft bij de plaatselijke voetbalclub. De oud-speler van onder andere Cambuur en FVC past er bij de dorpsclub prima bij. De Haan zit in de herfst van zijn carrière, maar zodra het fluitsignaal klinkt komt de winnaar in hem boven. Juist dit soort winnaars, dat heeft WWS nodig!

    Met deze versterkingen moet het mogelijk zijn om hoger te eindigen dan de zevende plaats die in het voorbije seizoen is behaald, zo vindt trainer Bergsma. Toch is de start stroef. Na 7 duels is WWS al tegen 10 verliespunten aan gelopen. Met name de verliespartij tegen het toch zeker niet imponerende Suawoude komt aan. Daarna komt de motor op gang. Acht keer op rij wordt er gewonnen. Club na club wordt afgeschud, alleen VIOD – dat in de wekelijks meer dan eenmaal scorende Jan Boonstra een belangrijk wapen heeft – blijft bij. De titelrace mondt uit in een “two-horse-race”, waarbij beide ploegen elkaar na het paasweekeinde geen duimbreed toegeven. Geen beslissing na 22 wedstrijden, dat betekent een finaleduel voor het kampioenschap!

    Zeker 700 toeschouwers bevolken het Oentsjerkster sportpark Kaetsjemuoilân op dinsdag 18 mei 1999. Er zijn maar weinig spelers op het veld die ooit voor een toeschouwersaantal van die omvang hebben gespeeld en dat laat zich zien. Het is een zenuwachtig gebeuren waarin lange tijd weinig noemenswaardigs plaatsvindt. Het gevaar van goalgetter Jan Boonstra, met 36 treffers competitietopscorer, wordt vakkundig onschadelijk gemaakt door WWS-er Richard Zeinstra. Als de pauze in zicht komt verdwijnt de brilstand plotseling van het scorebord. Edward Jorna promoveert een steekpass van John Efdé met een stift tot doelpunt. De tweede helft is net begonnen als diezelfde Jorna opnieuw gevaarlijk opduikt voor het doel van VIOD-goalie Martinus Visser. Een gesmoord schot van Sjoerd Mulder rolt langzaam in de richting van Visser. Edward Jorna probeert de bal nog een zetje mee te geven, hopende op een doeltreffende carambole. Wat volgt is een botsing tussen Visser en Jorna, waarbij het voor nagenoeg alle aanwezigen duidelijk hoorbaar is dat de keeper deze botsing niet zonder kleerscheuren doorkomt.

    Een ambulance komt ter plekke. De wedstrijd wordt gestaakt. Martinus Visser breekt zijn kuit- en scheenbeen breekt, zo blijkt in het MCL. Sneue boel voor de goalie, temeer omdat hij enkele dagen later gaat trouwen. Die trouwerij kan uiteraard gewoon doorgaan, de geplande huwelijksreis niet. Dat is een duur grapje; het aanstaande echtpaar heeft geen annuleringsverzekering afgesloten. De betrokkenen besluiten daarom de recette van het restant dat twee dagen later wordt afgewerkt te schenken aan de onfortuinlijke VIOD-keeper. Grote afwezige die donderdagavond is Edward Jorna. Na de gebeurtenissen twee dagen eerder voelt hij er weinig voor om de wedstrijd uit te spelen. Zonder aanwezig te zijn groeit Jorna uit tot matchwinner. Zijn teamgenoten slagen erin om de 1-0 voorsprong over de streep te trekken. WWS is kampioen en dat wordt groots gevierd in Hotel Duhoux. Ook bij VIOD kan er uiteindelijk feest gevierd worden. In beginsel op de bruiloft van keeper Martinus Visser, waar Edward Jorna een van de gasten is. Daarna weten de blauwhemden uit de Dokkumer Wâlden via de nacompetitie alsnog de weg omhoog te vinden.

    Voor WWS volgen vette jaren. In 2003 promoveert de club, dan net spelend op een hagelnieuw sportpark, bijna naar de derde klasse. SC Joure is in de finale net te sterk. Ondanks de gemiste promotie vormt die jaargang één van de hoogtepunten van WWS in de 58-jarige clubhistorie. Het laatste succes voor de eerste selectie vindt plaats in 2013, als de eerste plaats in de vijfde klasse wordt behaald. Gerard de Haan maakt dit treurig genoeg niet meer mee. De oud Cambuur-speler, wiens bijdrage voor WWS zo enorm was in het kampioensjaar 1999 en in de succesvolle jaren daarna, komt in december 2010 om het leven bij een ongeval nabij Tjalleberd.

    Op de foto WWS, mét Gerard de Haan, vlak na de gewonnen beslissingswedstrijd tegen VIOD. Staand van links naar rechts: Johny Bergsma (hoofdtrainer), John Efdé, Aant Mulder, Tjeerd Willem Siccama, Lieuwe Aelze de Jong, Tjeerd Haaima, Johannes van der Weij, Sjoerd Mulder, Gerard de Haan, Peter Laverman en Ale Postmus (grensrechter). Gehurkt: Henk Strooisma, Jacco van der Woude, Peter Kuperus, Kor Nijp, Menno Haarsma, Richard Zeinstra, Jelmer de Jong en Michel Zeinstra.

    Bron: Op Friese Velden | Facebook